Ralph de Jongh : De lange blonde bluesman Ralph de Jongh (48 jaar), geboren in Roosendaal (Nl) gaat al lang mee en is een ‘speciale’ artiest. Vanaf de jaren ’90 speelt hij gitaar, zingt en schrijft eigen nummers en wordt in 2004 ontdekt door zijn latere mentor Harry Muskee (Cuby + Blizzards). Vanaf dan gaat het in stijgende lijn. In 2010 wint de Jongh de Dutch Blues Award en mag hij Nederland vertegenwoordigen op de International Blues Challenge in Memphis. Het is ook rond die tijd, in 2008 dat de Jongh op het podium van Duvelblues staat. Vandaag zestien jaar later heeft de Jongh om en bij de 100 albums gemaakt en is hij dus productiever dan ooit, toch is hij in bluesmiddens bij de gemiddelde bluesliefhebber amper bekend. Ondergetekende die geregeld bluesconcerten opzoekt, zag hem voor het eerst begin dit jaar in Bergen-op-Zoom. Hij liet daarbij een onuitwisbare indruk na, toen akoestisch vandaag met zijn band hier in de kleine tent. De Jongh heeft een stem vergelijkbaar met die van Mick Jagger van The Rolling Stones en gaat volledig op in het blues gevoel. Zijn houten klompen zijn onafscheidelijk met hem verbonden en maken deel uit van wie hij is. Hij wordt begeleid door het trio Tim Birkenholz (gitaar), Arie Verhaar (drums) & Nico Heilijgers (bas). Daarvan is gitarist Tim Birkenholz gitaargewijs zijn compagnon de route. De Jongh is een natuurtalent en een optreden van hem bijwonen is niets minder dan een ervaring. De Jongh neemt je van meetaf aan mee op bluestrip en zit vrijwel direct in zijn flow.

Als luisteraar geraak je als vanzelf mee in die flow met lange uitgesponnen bluesnummers als daar zijn “Sweet Darlin’” met een stevige bluesgitaar over naar de countryfeel van “Singing The Old Time Blues” naar het melodieuze Stones nummer “Wild Horses”. De Jongh speelt en zingt intens met overslaande stem en wisselt licks uit met 2de gitarist Birkenholz, schudt voortdurend met zijn hoofd naar achter en gaat hemelmaal op in zijn spel. Zijn stem klinkt rauw en emotioneel. Toch houdt hij steeds de glimlach rond de lippen. Ralph de Jongh beheerst alle stijlen van blues tot rock, van country tot singer-songwriter. Zijn uitstraling en performance is duidelijk verwant aan de stem van Mick Jagger en de gitaar van Keith Richards van The Rolling Stones. “Harry” is een meeslepende ode aan zijn mentor Harry Muskee met emotionele zang en huilende gitaarsolo’s in interactie met 2de gitarist in een lang uitgesponnen gitaarepos ondersteunend door een knappe ritmesectie. Boogie is er met de Elmore James blueskraker “Dust My Broom” die heel de tent laat meedeinen. Aansluitend is “My Sweet Love Shine Right Through” een trage blues met dezelfde paarse slide gitaar en solo’s van de 2de gitarist die hevig soleert met gevoel tot een lang uitgesponnen crescendo. Afsluiten doet de Jongh met een niet bestaand nummer, een slow blues met mooi bluesy samenspel met gitarist Tom Birkenholz die lekker mag soleren onder het toeziend oog van Ralph die volledig opgaat in het spel van Tom. Veel gevoel in de vingers. Staande ovatie van de aanwezigen.

Nathan Bell : Nathan Bell is een uit Signal Mountain, Tennessee afkomstige singer-songwriter die in 2008 aan een 2e muzikale carrière begint na een onderbreking van 15 jaar van twaalf stielen en dertien ongelukken. De beslissing om voor onbepaalde tijd een andere job te doen en zich terug te trekken in de warmte van zijn gezin heeft hem songsgewijs geen windeieren gelegd want Nathan is met meer maturiteit songs gaan schrijven geworteld in zijn eigen omgeving. Bell heeft een lekkere rauw hese stem die doet denken aan een John Prine of een Bruce Springsteen. In 2009 verschijnt zijn eerste album. De laatste jaren is Bell productiever dan ooit met ‘Loves Bones & Stars’ (The Family Man) (2018) als vierde en laatste deel als natuurlijke aanvulling op een driedelige songcyclus die in 2011 begon met ‘Black Crow Blue (An American Album)’, ‘Blood Like a River (American Family)’ in 2014 en “I Don’t Do This for Love, I Do This for Love (Working and Hanging on in America) in 2015. Tussendoor is er nog het live in Wales opgenomen album ‘Er Gwaetha Pawb A Phopeth / In Spite Of Everyone & Everything’ (2017) en ‘Love > Fear (48 hours in traitorland)’ (2017) met songs in een keer ontsproten aan zijn diep ongenoegen en onverzettelijke strijdvaardigheid om de recente gebeurtenissen in zijn thuisland Amerika aan de kaak te stellen. Het zijn die songs waar hij regelmatig tijdens zijn optreden naar terug grijpt en die het meest indruk maken.

In 2015 is hij voor het eerst in de lage landen te horen en maakt onmiddellijk indruk met zijn imponerende performance van gitaar en zang gekoppeld aan intense verhalen uit het leven van de niet bemiddelde werkende Amerikaan. In 2021 verschijnt zijn laatste werkstuk ‘Red, White And American Blues’ waaruit verschillende songs worden gespeeld. “Angola Prison” gaat over een gevangene die doordat de gevangenis wordt gesloten, zijn ‘huis’ kwijtraakt want hij zat al 35 jaar gevangen en dat was zijn huis geworden. “American Blues” is een akoestische fingerpicking blues, een slow burner die herinnert aan Gill Scott Heron terwijl “Retread Cadillac (Lightnin')” geïnspireerd is door bluesman Lightnin’ Hopkins waarbij Bell flink aan de snaren trekt. “Folding Money (You Better Move Along)” is dan een korte akoestische blues met gospelinvloeden. ”Working” is nieuw en een storytelling song voor iedereen die elke dag moet gaat werken. Bell zingt het aloude “Names” als eerbetoon aan zijn vriend Alan die gisteravond overleed aan ALS. Hij was zoals in het lied een militair persoon die er alleen maar toe deed omwille van zijn specialisatie en voor de rest een naam had. Bell zingt met indringende stem. John Prine, Townes Van Zandt en Bruce Springsteen komen in mijn gedachten. Bell zingt afgemeten, gemeend…kippenvel. “We All Get Gone” met mondharmonica in de stijl van Brownie McGee over het onvermijdelijke afscheid sluit het eerste deel na 35’ af.

Wie er bij was in het eerste deel is er opnieuw voor het tweede deel dat opent met een gelijkaardig thema “When You're Dead (Ghost Reflects on His Dire Circumstances)” maar dan met wat humor: “When you’re dead/You can ignore the warning labels/And all the things you were afraid to do/You can do them now instead/Because nothing else can kill you/When you’re dead”. Nathan’s liedjes zijn doeltreffend geschreven, zijn doorleefde rauwe stem en intense voordracht laten telkens weer het nummer binnen komen. “Coal Black Water” gaat over vernietiging van natuur en landschap door de steenkoolwinning. Het zijn in sé protestsongs die niet zozeer met de vinger wijzen maar het Amerika in kaart brengen van die mensen wiens leven een strijd is en was en die bedrogen werden door ‘Make America Great Again’. Nathan Bell zegt het allemaal in bevattelijke songs, persoonlijk en indringend gespeeld met een fijne gitaarpicking stijl. In “A Lucky Man” komt zijn passie als family man naar boven, een rustige fingerpicking song en een eerbetoon aan zijn vader maar ook om zichzelf een tweede kans te gunnen als liedjesschrijver na je 50ste. Met “Third Shiftman” is er nog een nieuwe song waarna Bell “Names” herneemt als eerbetoon aan zijn overleden vriend. Een kort maar krachtig instrumentaal nummer dat luistert naar de titel “Hot Tubshark” rond dit fijne bluesoptreden af. Wie houdt van akoestische fingerpicking blues met inhoud heeft hiervan genoten. Nathan Bell is een klasbak.

Set 1 : 1. Angola Prison / 2. Black Crow Blue / 3. American Blues / 4. Retread Cadillac (Lightnin') / 5. Zensuit's Samdhi Blues / 6. Folding Money (You Better Move Along) / 7. Working (new) / 8. Names / 9. We All Get Gone

Set 2 : 10. When You're Dead (Ghost Reflects on His Dire Circumstances) / 11. We gonna roll around over you / 12. Coal Black Water / 13. North Georgia Blues / 14. Look Real Good / 15. Crow in Oklahoma / 16. A Lucky Man / 17. Third Shiftman (new) / 18. Names / 18. Hot Tub Shark (instrumental).

Eden Brent : Is een temperamentvolle dame uit Greenville, Mississippi die muziek al van jongsaf meekreeg. Zij gooide in 2010 hoge ogen met het album ‘Ain’t Got No Troubles’ dat haar ook in datzelfde jaar naar Duvelblues bracht. Inmiddels is zij drie keer Blues Foundation Awardee. In 2014 maakte zij haar laatste het album. Omwille van persoonlijke redenen zal het 10 jaar duren vooraleer haar spiksplinternieuwe album ‘Getaway Blues’ verschijnt. Voor Eden Brent in 2003 aan haar solocarrière begon speelde zij 20 jaar samen met haar mentor Abie ‘Boogaloo’ Ames. Sinds zijn overlijden in 2002 staat ze op eigen benen en is zij een vurige dame in een rode coctailjurk zoals we vanavond konden merken. Met een duvel in de hand komt ze het podium op, boogie woogie en New Orleans pianoblues of is het Mississippi zijn haar stijl. Haar piano spel is weergaloos, soms té. Samen met haar krachtige stem is het party time. Jammer genoeg klinkt haar stem soms te schreeuwerig om de aandacht echt vast te houden, toch is Eden Brent een entertainer puur sang, die ook al in de bar bij Joe Bonamassa mocht spelen na afloop van zijn concert. Eden Brent heeft net een nieuw album ‘Getaway Blues’ uit. Bijna alle tracks van dat album zal ze spelen in haar eigen onvervalste stijl. Ze opent met “Getaway Blues” het titelnummer dat ons laat wennen aan haar stijl: heel veel power met harde aanslag op de electrische piano (een akoestische piano had haar beter gediend) en stevige stemuithalen aan het eind van ieder nummer. Af en toe neemt Brent wat gas terug voor een mooie jazzballade al kan ze het niet laten om ook dan kracht bij te zetten. Toch is er genoeg variatie met boogie “Mississippi Flatland Blues”, blues shuffle “Someone Else Is Steppin' In” (Z.Z. Hill cover), “Just Because I Love You” afgeleid van Ray Charles’ “Hallelujah I Love You So”, honky tonk “Struttin’ My Stuff” of de vrolijk rollende Katie Webster song’ “A Little Meat On The Side”. “He Talks About You”, een ‘uptempo’ ballade  ‘about cheating’ is Eden Brent ten voeten uit, tegelijk grappig, ondeugend en uitdagend en met haar krachtig pianospel en fors stembereik blaast ze je omver. Met “Mississippi Number One” in onvervalste New Orleans modus, “My Man” een door Whiskey gedrenkte piano ballade en de mooie slow blues afsluiter “Goodnight Moon” krijgen we nog een sterke finale. Heel entertainende set af en toe wat te schreeuwerig maar toch klassevol optreden.  

Marc Buggenhoudt